Ik wou dat ik dit eerder had gedaan. Dat het idee om wekelijks mijn gedachten en emoties rondom het renoveren van een ruïne aan de kust in Portugal bij te houden, op het allerbeste moment kwam – namelijk bij de aanschaf ervan. Of beter nog: op het állereerste moment dat we dachten aan een mogelijke verhuizing naar Ericeira. Het beste moment was toen. Het op één-na-beste moment is, zoals altijd: nu. En dus ga ik ervoor.
Vanochtend nam ik met frisse tegenzin de maten van het nieuwe huis op, samen met Erik. Dat klinkt verwend – en dat is het ook. Ik geef mijn hormonen de schuld. We namen de maten op, bekeken de vers gelijmde, zorgvuldig door ons uitgezochte tegels aan de keukenwand, ik maakte foto’s. En ergens onderweg kwam ik tot bedaren. Mijn lens en mijn camera brachten perspectief – zoals ze dat al zo vaak voor me deden. Kijkend door de zoeker zag ik licht, kleur, textuur. Voelde ik weer waar ik was. Fotografie belicht schoonheid.
Vandaag laat ik de foto’s aan het woord – en begin ik voorzichtig optimistisch aan deze reeks. Houd me alsjeblieft scherp: vanaf nu houd ik je wekelijks op de hoogte van dit bijzondere, once-in-a-lifetime, project.
Ons huis in Picanceira, in de buurt van Ericeira Portugal // Remote werken // Nederlanders in het buitenland.
Blogs in deze reeks
Ons huis in Portugal – een visuele update na vier maanden renovatie
Ons huis in Portugal – week 25
Deze blogs vind je wellicht ook interessant
De keuzes van vandaag vormen jouw morgen
Ons huis in Santa Teresa, Costa Rica
Hoe investeren in jezelf je bedrijf transformeert – met Marieke van Dijk
